گفت : که هنگامه رسید از راه 

                       بادلی پر از آه

     ومن مانده ام  از پا

                                   بی نا

                                            نابینا

                                                 مستم ، خمار چرخ روزگارم

    ولی دردل تمنایی خموش نشسته

     فسرده ، بی حال از اسیری پیچک  

                                       بی پروبال

                                                   میوه ای کال

                دوراز موسم بهار و چهچهه بلبل

     بگذار بشنود صدای آمدنت را

              وبنشیند شکوفه برساقه های سرد.

               ....